Feliz Ano... NOVO!

“Os galegos non choran, emigran”. Así dicía Castelao e así fixo Nacho Novo, o mellor exemplo do futbolista emigrante, daquel que buscou e atopou o éxito fóra, farto de agardar unha oportunidade na súa terra. El é o exemplo, o paradigma do xogador recoñecido no estranxeiro, pero esquecido cando necesitaba o pulo para quedar na casa. E el, que volvía polo Nadal, estreouse coa selección con dous goles e liderando a reivindicación de moitos compañeiros máis. Gañou Galicia e saíu como heroe seis horas despois de xogar o derbi de Glasgow.

Porque este adoita ser un partido de reivindicacións. Reivindicacións de país, políticas e futbolísticas. Novo baixou do avión para demostrar por que triunfou nun grande de Europa como o Rangers, co que xogou –e perdeu– o derbi ante o Celtic pola mañá. Pola noite, o seu ímpeto no debut coa irmandiña foi propio tamén dun partido de rivalidade. Na súa estrea con Galicia asumiu a condición de estrela internacional dun equipo que segue invicto. Atrás quedaron a súa marcha do seu Ferrol natal, ou as súas andainas polos campos de Terceira co Huesca.

Novo correu onte coma se non xogase só unhas horas antes. Levou todo o peso de ataque combinando, sobre todo, cos dous Álvarez, Pablo e Julio. O deportivista cansou de estirar o campo por ambas as dúas bandas ata que un bo pase del foi completado polo escocés. O de Almería, pola súa banda, regalaba as pingas de calidade dun equipo onde o ímpeto volveu responder á ilusión dunha bancada que, coma eles, nunca falla ante estas citas.

Pasou un pouco máis desapercibido Iago Falque. O vigués loita por emular o gran Luis Suárez, acadando en Italia os triunfos que non puido completar no seu Barça. Trashorras, o seu substituto na mediapunta, cargou o equipo nas costas na segunda parte. E Novo –onte era o seu día grande– encargouse de rematar outra boa xogada galega.

Foi o encontro unha reivindicación dos emigrantes, tamén do suízo Cabanas ou do trotamundos Losada, autor do terceiro de penalti. Nada mellor para homenaxear a Galicia que lembrarse dos que se esforzan fóra, na quinta provincia futbolística. Son tamén moitos os futbolistas de Irán que amosan a súa calidade lonxe da antiga Persia. O equipo asiático demostrou que non viña de vacacións e respondeu a cada ataque galego con tanto bo trato do balón coma os locais.

Dirixidos por Vázquez e Arsenio, pouco afeitos ao fútbol directo, os branquiazuis non rifan a pelota. Loitan por lembrar que Amancio, Suárez, Marcelino ou Fran naceron neste Fisterra tan ao norte como antagónico ao fútbol cantábrico.

O Atlántico foi onte o protagonista. O océano que baña Riazor e une o país con outras nacións irmás como Escocia, de onde onte chegou un rapaz que xa é o líder claro dunha selección: a galega.

*Tamén en Xornal de Galicia

Retranca

E non, a retranca non está no resultado, que podería ser tamén, senón na sutil forma de reivindicar de novo apoio institucional para o Deportivo da.... Pura e fina ironía galega.

Puxa...

Chega o Sporting á Coruña. Tras dez anos de espera, o conxunto asturiano recupera o seu sitio natural. Por afección, por tradición, por canteira, por xustiza... Chega un club de Primeira.
Crecín alucinando co Dream Team de Cruyff, amando e presumindo das cores do meu equipo e admirando outras, entre elas, as do Sporting. Influíu que meu pai lembrara as habilidades de Quini, tamén aqueles partidos dos yogurines de García Remón no Canal Plus ou o meu respecto cara aos clubs que coidan tan ben a canteira. Sempre imaxinaba que sería deste equipo se non se tivera que desfacer daquela de Luis Enrique, Abelardo, Manjarín, Juanele, Felipe, Iván... E logo de David Villa ou de Pablo Amo.
Pero o destino quixo ser máis insistente aínda. O instituto regaloume un compañeiro incansable no seu orgullo sportinguista, a Facultade un amigo inseparable, asturiano e, como non, sportinguista; e Barcelona, un encanto de Granollers, con sangue astur e corazón vermello e branco. Que en Londres compartira festas cun coruñés de familia asturiana e alma no Molinón non podía ser máis que unha confirmación. Todos eles axudaron a que este equipo se convertera en algo máis que admirado e a que me interesara todos os domingos polos seus resultados. Todos eles, e toda esa afección que esta fin de semana encherá A Coruña de sidrina e a auténtica esencia deste maldito deporte. E aínda que eu non poda gozar da festa que algúns (os de sempre) pode que intenten estragar, Xixón xa espera en marzo.

PUXA SPORTING... E FORZA DÉPOR!!!

Basta xa!

Horror! Os árbitros van contra nós, conspiración contra o club, persecución, "no quieren que ganemos"... Pero por favor, coa de Ligas que perdemos xa por culpa dos colexiados. Basta xa, por favor!

Hai diferenzas

Hai diferenzas entre ser e actuar como un campión. Sempre admirei a Indurain polo seu señorío, aínda que chegase a desesperar. O navarro non namoraba co seu estilo, pero facíase querer coa súa extrema deportividade, demasiada ás veces. Todo o contrario que Contador, que encanta pola súa calidade e espectacularidade, pero non pola súa elegancia... Polo menos o pasado domingo. O máis grave (sendo grave tamén) non é que el e mais o seu compañeiro Leipheimer non colaborasen con Mosquera cando parecía o máis lóxico se querían sacarlle minutos a Valverde e a Sastre. O máis grave é que primeiro diga “que as oportunidades non se poden deixar escapar” para logo recoñecer que “pactara con Valverde para que gañara a etapa”. Daquela, o que non quería era deixar gañar ao galego, do que se beneficiou tal e como recoñeceu, pero si ao murciano, co que acordara un amaño antes de saír e a quen criticara hai uns días por non colaborar con el para deixar atrás a Sastre. Todo moi comprensible, ¿verdade? Mosquera, esquecido pola prensa madrileña, non lle pediu que lle deixara gañar. Iso vai na ética deportiva de cada un e el, polo que se ve, ten pouca.

Última voluntad

A Coruña, verano de 1936: Bebel García muere fusilado.
Bebel es zurdo para jugar y para pensar.
En el estadio, se pone la camiseta del Depor. A la salida del estadio, se pone la camiseta de la Juventud Socialista.
Once días después del cuartelazo de Franco, cuando acaba de cumplir veintidós años, enfrenta el pelotón de fusilamiento:
- "Un momento", manda.
Y los soldados, gallegos como él, futboleros como él, obedecen.
Entonces Bebel se desabrocha la bragueta, lentamente, botón tras botón, y de cara al pelotón echa una larga meada.
Después, se abrocha la bragueta:
- "Ahora sí".

Espejos (2008), Eduardo Galeano

Os tempos cambian... por sorte

Lisboa, agosto de 2008

Paraíso I

Hai paraísos que están moito máis achegados do que a xente pensa... e afortunadamente algo máis esquecidos que outros con máis fama.

Manifesto de parede

As paredes sempre falaron claro e, ás veces, moito mellor ca un cento de manifestos xuntos.

Fútbol, sen máis

Bo para o fútbol. A vitoria de España demostrou que xogar ben tamén é sinónimo de triunfo. A selección de Aragonés recuperou a esencia, o toque e a rapidez do balón como alicerces dun éxito histórico. E o que é máis importante, conseguiu a unanimidade nun recoñecemento que só iguala o Brasil do 70. Este grupo de rapaces rachou dun só golpe co pesimismo secular e coa visión máis rancia do fútbol español, por moito que algunhas bandeiras franquistas agromen nas celebracións e que moitos dos seus seareiros sigan animando vestidos de gardas civís, toureiros ou folclóricas. Unha visión oposta ao plurarismo que representa o seu plantel, entre o que algún deles recoñece comunicarse en catalán no campo para desgraza dos máis retrógrados. Os de Aragonés conseguiron, ademais, que incluso os que non se emocionan coa selección (porque non a senten como súa ou porque preferirían ser representados por un territorio máis achegado) vibrasen cun xogo espectacular, dinámico e que reivindica a clase por riba do físico e a posesión como mellor arma defensiva. Gañou o mellor e o máis espectacular e iso, por riba de calquera sentimentalismo, é a mellor noticia para un fútbol que, como a economía, afrontaba xa unha crise especulativa. Adeus á Furia, ola ao Fútbol.

Tamén en L-V

A desidia dos desmotivados

O plantel celeste perdeu o domingo a ocasión de despedir con decencia unha tempada indecente. O Racing non descendeu por culpa do equipo vigués, pero a afección ferrolá –e tamén a celeste– tardará en esquecer a desidia duns futbolistas que se deixaron remontar en tres minutos e que non deron atopado motivación nin no seu escudo, nin no favor que lles pedía a bancada para outro galego. Isto non é o fútbol vasco. Está claro. Sen nada que xogarse (para eles, claro) e pensando máis na Lei Concursal ou no seu vindeiro club, os futbolistas do Celta, ao igual que outros, desvirtuaron a competición nunhas últimas xornadas ás que alguén debería buscar amaño. O Racing, un equipo pobre pero ao día, partiu con desvantaxe. Eles non podían ofrecer cartos a ninguén por gañar... nin por deixarse perder. Aí Silveira ten razón, e moita. Non a tiña cando desexou o mal alleo.

*Tamén en L-V

Cousas veredes

A federación de baloncesto prescinde de Pepu, o home que conseguiu o primeiro título mundial para España na historia deste deporte. A de balonmán, obrigada polo acordo dos clubs que impide compaxinar equipo e seleción, retira a súa oferta de renovación a Juan Carlos Pastor, o técnico que acadou o único ouro mundialista nesta disciplina. No fútbol, Luis Aragonés continúa no seu cargo logo de eternas polémicas e tras prometer que marcharía se non pasaba de cuartos no último Mundial. Caeu en oitavos. Cousas veredes...

Por que?

Porque uns estaban de vacacións e outros deprimidos; porque son as peores datas posibles; porque está mal organizada; porque a final era en Santiago, en Lugo... e ao final foi en Ourense; porque ía ser o 1 de maio, logo na pretempada e finalmente o día 20; porque foi un martes ás 20.45 horas; porque era un día laborable; porque debería ser en Compostela (por sentido común); porque é unha vergonza que a Televisión de Galicia non retransmita a Copa de Galiza; porque...que coño hai que retransmitir daquela?; porque as afeccións merecen máis respecto; porque a cara de concentración de Manuel Pablo dio todo; porque o fútbol é da xente; porque os xogadores non lle dan importancia a un derbi; porque un derbi é un derbi (hostia!); porque os clubs de Terceira protestaron; porque o trofeo parecía comprado na tenda da esquina; porque hai quen non sabía nin cantos xogadores se podían cambiar; porque é oficial para quen a gaña e unha pachanga para quen perde; porque o lóxico sería que fora na pretempada; porque en dúas edicións cambiou de nome dúas veces; porque hai quen xa insinúa con non xogala; porque calquera o organizaría mellor; porque a Copa da Costa é moito máis interesante; porque esta organización non merece o nome que leva... E un cento de razóns máis para mellorar a Copa Galiza. Por que non se fan as cousas como é debido?

Paciencia

Hai xa varios meses, un ex adestrador de Primeira advertíame: “Baixarán a Segunda tres dos equipos que cambiaron de adestrador”. O Levante, á marxe dos seus múltiples problemas, tivo tres técnicos durante a tempada; o Murcia, dous, e o Zaragoza, catro. Tiña razón. A paciencia, moitas veces, é moi boa conselleira e o Deportivo demostrouno. Quen non cría que o mellor era botar a Lotina despois de perder en Almería? Lendoiro aguantou, a afección tamén, Lotina rectificou e os xogadores reaccionaron a tempo. Agora, todos son louvanzas para o técnico vasco, un tipo ao que, por certo, dá gusto oílo falar

E que sería do Celta se non botara a Fernando Vázquez hai ano e medio? Que sería do Zaragoza se non prescindira de Víctor Fernández? Paciencia, 'la madre de la ciencia'.

Rijkaard si

Guardiola é o elixido. Un dos meirandes símbolos do mítico Dream Team será o encargado de devolver ao Barça a grandeza que perdeu nestas dúas últimas tempadas, nas que a súa desidia regaloulle títulos a un Madrid que tirou de casta con Capello e ao que non se lle viu nada daquela “excelencia” que prometera Ramón Calderón con Schuster. Os merengues foron os mellores, sen discusión. Pero ninguén lembrará este equipo polo seu bo xogo.
O caso é que Rijkaard marcha e a única explicación que lle encontro é que quizais sexa demasiado brando. Nesta Liga calquera enche a boca louvando a estrutura dos equipos ingleses, que manteñen un estilo e os seus adestradores malia non conseguir resultados. Ferguson ou Wenger son claros exemplos. O técnico holandés foi tamén un exemplo. De educación, de saber estar, de elegancia. Nunca levantou a voz e, con el á fronte, o Barça fixo o mellor fútbol que eu recordo en moito tempo, o único comparable ao que implantara o seu compatriota Cruyff. Pero marcha. Con Gaspart, os culés estiveran cinco anos sen gañar títulos, pero Frank marcha tras gañar dúas Ligas e unha Copa de Europa. Ronaldinho continúa de festa e Eto'o máis pendente de protestar por todo que de xogar (ou de non xogar para non ser humillado, que é peor aínda). Pero é Rijkaard quen marcha. Ante o Mallorca, moitos culés demostraron con asubíos quen son para eles os culpables. Os aplausos foron para o holandés que, ademais da súa aposta futbolística, deixa moitas outras cousas que outros deberían aprender. Visto a Quique Flores, Caparrós, Schuster, Koeman e algúns máis, vai resultar que é mellor ser chulo... E tamén parecelo. Good luck, Frank!

Máis contentos

Volve Caparrós e chega a un Riazor máis contento do que el deixou. É curioso comprobar como unha das tempadas de maior sufrimento para o Dépor é tamén a da reconciliación cunha bancada orgullosa.

Porque Caparrós salvou o equipo sen problemas, pero a súa etapa deu para moito máis. Amolou e desvalorizou os xogadores con maior peso. Prescindiu de Coloccini, Manuel Pablo ou Duscher, ao que primeiro expulsou e logo recuperou cando veu de preto o descenso. Dixo apostar pola canteira, pero Xisco e Carril acabaron cedidos, Iago mareado e os seus adestramentos cos alevíns remataron en canto renovou. Encheu a boca falando de proxecto mentres lle facía as beiras ao Osasuna para acabar marchando antes do previsto. Deu titulares e polémicas a esgalla e enfrontouse á afección tras unha suicida semifinal de Copa co seu querido Sevilla. E acabou presumindo da salvación dun equipo con Capdevila, Duscher ou Andrade como base. Unha salvación coa que seguro que Lotina non sacará peito. ¿Fútbol? Riazor recupérao pouco a pouco. O de Caparrós era outra cousa.

*Publicado en LV

Destino e esforzo

*Hai tres anos, unha lesión de Tristán convenceu a Irureta para completar as convocatorias do Dépor cun dianteiro do filial. Alí estaba Jonathan Carril, pichichi da Terceira. Era a súa oportunidade, pero unha sanción de catro partidos provocou que Jabo apostase por Xisco, outro prometedor canteirán. Pouco despois, a ausencia de Luque obrigaba a concederlle a titularidade a un dos rapaces, pero Jonathan tiña un precontrato co Atlético, rival en Riazor. Entre dúbidas legais e castigos de altas instancias, Carril volveu quedar fóra. Xisco debutou no once e demostrou a súa valía. No seguinte partido, anotou dous goles. Chegou para quedar, pero non dubidou en emigrar ao Vecindario para madurar e mellorar como poucos. Porque Xisco, como ante o Murcia, adoita estar sempre no momento xusto e no lugar adecuado. E non se equivoca. O destino xogou ao seu favor, pero todo o demais chegou da súa man. O domingo tivo o seu día grande. Por méritos propios.

*Tamén en LV. (Como me dixo un día un xogador: "No fútbol hai que estar no momento xusto e no lugar adecuado". Cantos quedarán no camiño...)

Os novos deportivistas

*Que A Coruña é madridista é unha afirmación desacreditada hai ben tempo. A irrupción do Superdépor nos 90 permitiu que os rapaces que soñaban con ser grandes medraran vendo a súa cidade na elite. Cultivaron así a rivalidade co poderososo que algún día ateigaba Riazor, e fomentaron unha afección que xa non esmorecería nin nas peores épocas... E iso, a fidelización cun equipo, vale máis que moitos títulos. Os novos deportivistas non soñan con ser como o Madrid. Soñan con gañarlle.

*Tamén en L-V

Quen gañou?

E disque gañou a esquerda. Pois se cadra non tanto. O PSOE comeulle votos a Izquierda Unida e a Esquerra, o bipartidismo é cada vez máis forte, os nacionalismos perden forza e, xa que logo, o pluralismo é cada vez menor. O PP está contento porque, malia perder, a desfeita de IU, dos temibles republicanos cataláns ou de Eusko Alkartasuna é unha vitoria para eles. A baixada de votos do PNV, tamén. Do mal, o menor: a burguesía e dereita catalá, tan afeita a pactar con quen máis lles dea, será a clave. A outra dereita (extrema) non gañou, certo, e iso foi o que querían moitos, pero isto cada vez é máis parecido ao fútbol. Do Barça ou do Madrid. O demais, pouco importa. Que hai que esperar dun sistema onde un millón de votos valen o mesmo que menos de 200.000? Cun reparto proporcional, IU tería agora 14 escanos e non 2, o BNG, un máis (3), mentres que PP, PSOE e PNV perderían deputados e CiU quedaría igual. O conto de que o sistema favorece ás minorías non é tal. ¿Atreveríase Zapatero a pactar con CiU tendo a posibilidade clara de facelo con Izquierda Unida? Velaí a cuestión.

God save the Kid

Tres goles máis e van 21. Fernando Torres, o outro triunfador español na Premier, insiste en calar bocas no Liverpool. O seu último hat trick debería ser o definitivo que remate coas críticas daqueles que insisten en que é un dianteiro sen gol, que erra demasiado ou que non vale para un grande. Eran estes os mesmos que, ben seguro, o subiron aos altares cando debutou con tan só 17 anos no Atlético. É costume en España esaxerar as louvanzas cando as cousas van ben e tamén as críticas cando non todo sae como debera. O caso é que os datos tampouco daban a razón aos críticos que insistían en minimizar as cualidades de Torres. Na súa primeira tempada en Primeira anotou 13 goles, un menos que un tal Eto’o no Mallorca. Na segunda chegou a 19, dous máis que o camerunés, que non foi quen de superar a barreira dos 20 ata que chegou ao Barça. Porque as oportunidades eran escasas e porque non é o mesmo recibir os pases de Messi, Ronaldinho, Deco ou Iniesta que esperar unha asistencia de Nagore, De los Santos, Emerson ou Musampa. Aínda así, El Niño, capitán do Atleti sendo un rapaz, promediou 15 goles por ano nun equipo que fracasou e fracasa. Nun fútbol ideal para el e sen a presión do pasado, Torres, fillo e neto de galegos, vai camiño de facer historia. Aínda así, non faltará quen diga que, sen el, o Atleti vai mellor... ¿Ou xa non?

*Para Alfredinho e para os que nunca nos rendemos na nosa teima.

Tamén en LV

Entroido (IV) - Os xeques árabes

Cargados de cartos, con seguridade privada e... ¿que coño facía a Virxe María (primeira pola dereita) con estes poderosos árabes e musulmáns?

Entroido (III) - San Fermín

O doado dos traxes sanfermineros contrastaba coa obra mestra do noso touro, un animaliño manso que servía tamén de carro para as bebidas. Ao pobre, foille prohibida a entrada nalgún bar, pero non a nós, que cantamos as cancións propias da festa pamplonica en todas as tascas... e en todas as igrexas. Pero o mellor, sen dúbida, foi ver correr centos de persoas detrás do noso touro polas rúas máis céntricas da cidade. Foi un 'encierro' masivo, popular e divertido que mereceu incluso comentarios na prensa coruñesa e fotos con varios admiradores. Un exitazo!

Entroido (II) - Os Tonechos

E que dicir destes dous! Máis mérito aínda que o disfraz tiñan as súas imitacións. Entrando nun bar gótico, a un deles ocorreuselle dicir: "Papá tío, marchamos de aquí que isto é un velatorio!". Había que ver a cara dos presentes. Inimitables.

Entroido (I) - New Team

Rematadas (por fin!!!) as festas do Nadal, achéganse moito as do Entroido, unha das preferidas para min e para a maioría dos meus amigos e colegas varios, verdade? Para motivar un ano máis á peña carnavaleira, aquí comeza unha serie para recordar os mellores disfraces dos últimos anos. O primeiro é este de 'Campeones'. Aínda que na foto non se aprecia moito, estaba Oliver, Benji (aí se lle ve a gorra), Patty (con diadema incluída), Mark Lenders e todo o equipo do New Team, con dorsais e todo. O éxito acadado durante aquel Entroido foi o resultado dunha semana de traballo. Debuxando, pintando camisetas... Ata a música nos acompañou. "Allá van con el balón en los pies...". Lembrades?

Seleccións

Houbo medios que falaron de “fracaso” e “partidos que no interesan a nadie” para referirse aos encontros das seleccións 'autonómicas' da pasada semana. Outros insistiron en que hai cousas máis importantes nas que gastar os cartos, nunha afirmación tan real como demagóxica. Eu tampouco quero que gasten un peso en financiar a Igrexa, en facer certos programas de televisión ou en pagarlle soldos millonarios a ex presidentes... pero non me queda outra que achantar. O que me pregunto eu é se son iguais de criticables os partidos das seleccións estremeña, murciana ou andaluza -con campos baleiros e moitísimos xogadores negándose a participar- que aqueles que reunen 28.000 espectadores nun estadio que non se enche desde que xogaba Mostovoi ou xuntan 40.000 persoas un sábado previo a fin de ano. Pero claro, disque estes últimos son actos “politizados”. Evidentemente, e tan politizados. O estraño sería ver 30.000 persoas vendo un partido de Murcia ou Extremadura, ou reclamando a súa oficialidade. Porque hai diferenzas... ¿Ou non?