Ata sempre, amigo

Aínda sinto algo no estómago. Creo que nunca unha morte dunha persoa descoñecida me impactou tanto. Minto, Carlos Llamas non era un descoñecido. El era un máis da familia. A súa voz acompáñame desde que teño uso de razón. Ceando, no coche, de fondo na ducha... Sempre estaba aí. Na Coruña, en Santiago, en Barcelona... Canto se botaba de menos en Londres! A súa calma, o seu saber estar, a súa honestidade... Moito máis aló de estar dacordo ou non con el. Porque nestes tempos nos que algúns intentan enfrontar e incendiar a sociedade desde as ondas, a súa marcha é máis dura aínda. O seu exemplo será imborrable.
Para aqueles que admiramos a radio, aqueles que non podemos pasar un día sen que nos acompañe, para os que incluso medramos xunto a el, hoxe é un día triste. Volveu para darnos esperanzas, pero non puido aguantar. Descanse en paz. Ata sempre, amigo!