Dez anos sen Diego

Hoxe hai dez anos que Maradona deixou o fútbol profesional. Desde aquela, este deporte xa non é o mesmo. El, que gañou un Mundial con Valdano ou Burruchaga como maiores estrelas secundarias; el, que fixo do Nápoles unha lenda en tan poucos anos; el, que representa todo o malo que o ego excesivo pode provocar nunha persoa... Pero, como me dixo Calamaro nunha entrevista: "Alguien debería alguna vez ponerse en el lugar del Diego e imaginarse lo difícil que es ser un Dios para tanta gente". Porque ninguén acadará nunca o nivel de mito dun xogador capaz de joder os ingleses cun gol na man para, pouco despois, anotar o tanto máis bonito da historia. El, que era capaz de que 50.000 persoas chegaran antes ao estadio para ver os seus exercicios de quecemento (fixádevos no vídeo!). El, que foi capaz de que estivera unha mañá enteira nervioso agardando o momento de ver, por primeira vez na miña vida, a Dios nun campo de fútbol. Aquel día, o único que fixo foi romperlle o nariz a Albístegui dunha patada. Porque el era así. Imprevisible e espectacular en calquera momento, pero único.