Unha Liga de cu

Non podía ser doutro xeito. O gol de Diarra que lle deu a Liga ao Real Madrid é unha metáfora perfecta do que foi o campionato. Marcou o de Malí, criticado a partes iguais con Emerson como símbolo do fútbol tacaño de Capello. Rematou de cabeza, ¡como ía ser! E a pelota acabou entrando na portería tras dar no cu dun tal Bassinas (aforro comentarios e xogos de palabras). Porque este Madrid tiña que gañar o título de cu, na honra de Capello, que non sei se ten unha flor no ídem ou un ramo enteiro.
O Barça despistouse, o Sevilla ambicionou demasiado e o gran criticado acabou apagando as queixas que tanto se escoitaron desde o seu propio bando. Que máis dá agora se Guti e Gago empezaron no banco ante o Mallorca? Que máis dá o fútbol patético? Gañou, malia empatar a puntos, e listo. O fútbol é así, que diría o outro.
Pero algo pasa neste mundo cando os Quiques, Caparrós e Capellos acaban sendo os grandes triunfadores. Paixón polas cores. Mérito de sudoración. Espectáculo: cero.
E menos mal que queda a paixón. A afección, os seareiros. Ese é o maior espectáculo dalgúns equipos. Coma no Athletic. Un exemplo. Enchen o campo unha e outra vez malia o que teñen que aturar. Animan como poucos e agardan o asubío final do último partido para protestar. Inimitables. Outros baleiran o estadio toda a tempada e só o enchen ao final entre agasallos e prezos ridículos na busca dun milagre. Igual esa é a clave para recuperar o fútbol. Prezos populares, agasallos e festa porque, ao final, o espectáculo e a única verdade do fútbol están na xente... agás nalgúns casos. O Deportivo gañou a súa primeira Liga en 94 anos e a cidade saíu en masa á rúa. Disque había trescentas mil persoas pola Coruña, e non se lembra nin un só incidente grave. O Madrid gaña o seu trixésimo título ligueiro e hai máis de cen feridos e unha chea de detidos. Non quero pensar como lle chamarían a iso se sucedese no País Vasco. “Es que el fútbol es así”, dirán agora.