Rijkaard si

Guardiola é o elixido. Un dos meirandes símbolos do mítico Dream Team será o encargado de devolver ao Barça a grandeza que perdeu nestas dúas últimas tempadas, nas que a súa desidia regaloulle títulos a un Madrid que tirou de casta con Capello e ao que non se lle viu nada daquela “excelencia” que prometera Ramón Calderón con Schuster. Os merengues foron os mellores, sen discusión. Pero ninguén lembrará este equipo polo seu bo xogo.
O caso é que Rijkaard marcha e a única explicación que lle encontro é que quizais sexa demasiado brando. Nesta Liga calquera enche a boca louvando a estrutura dos equipos ingleses, que manteñen un estilo e os seus adestradores malia non conseguir resultados. Ferguson ou Wenger son claros exemplos. O técnico holandés foi tamén un exemplo. De educación, de saber estar, de elegancia. Nunca levantou a voz e, con el á fronte, o Barça fixo o mellor fútbol que eu recordo en moito tempo, o único comparable ao que implantara o seu compatriota Cruyff. Pero marcha. Con Gaspart, os culés estiveran cinco anos sen gañar títulos, pero Frank marcha tras gañar dúas Ligas e unha Copa de Europa. Ronaldinho continúa de festa e Eto'o máis pendente de protestar por todo que de xogar (ou de non xogar para non ser humillado, que é peor aínda). Pero é Rijkaard quen marcha. Ante o Mallorca, moitos culés demostraron con asubíos quen son para eles os culpables. Os aplausos foron para o holandés que, ademais da súa aposta futbolística, deixa moitas outras cousas que outros deberían aprender. Visto a Quique Flores, Caparrós, Schuster, Koeman e algúns máis, vai resultar que é mellor ser chulo... E tamén parecelo. Good luck, Frank!