Saber venderse

Os galegos non choran, emigran. O mesmo ocorre no fútbol. Hai anos, cando Deportivo e Celta loitaban cos mellores equipos de Europa, era case impensable que rapaces do Fabril ou do filial celtiña puideran competir con homes como Naybet, Cáceres, Mostovoi, Djalminha, Fran, Karpin ou Luque. Iso si, anos despois, o Celta baixou e tirou de Oubiña. Na reconversión do Dépor, Iago, pegando un chimpo de Terceira a Primeira, rendeu como substituto dun tal Valerón. Pero iso non chega. Hai que saber venderse. Antes aludíase ao escaso currículo ou á inexperiencia dos novos para xustificar a ausencia de canteiráns. Iago: 15 partidos en Primeira, catro goles (dous o ano pasado en tan só 345 minutos, o mellor promedio do equipo), internacional sub 21... Non chega. “Grazas, pero adeus”, diranlle. Xurdiu nunha situación difícil, chovéronlle eloxios -“lo más parecido a Fran desde que Fran se fue”, dixo algún medio-, pero non valeu. Nunca levantou a voz nin se queixou malia perder excelentes oportunidades por culpa dun adestrador que o mareou mentres enchía a boca falando de canteira. “Agora si, agora non, agora queda, mellor vaite...” E iso a pesar de ser, posiblemente, o xogador que máis barato lle saíu ao Deportivo. Como Jonathan Aspas no Celta, que recoñeceu un soldo irrisorio e digno de 2ªB comparado con algunha desas estrelas mundiais que descendeu a Segunda. Son rendibles, pero non se queixan, non presumen, non presionan e ninguén lles fai despedidas como heroes. Marchan, como fixo Viqueira. Quen llelo dera agora a algún dos nosos.

Sorte amigo!!!

"Todo por la... humanidad"

Nunca me gustaron os exércitos. Nin as guerras, claro. Nin os seus lemas. Moito menos aínda. Iso si, recoñezo o labor humanitario que fan en moitas partes do mundo. Pero hai cousas que un non entende.
Foron varios os soldados que esta fin de semana marcharon para o Líbano desde Santiago. Supoño que con medo, ou respecto polo menos, logo do acontecido con compañeiros seus hai ben pouco. Había emoción nos seus familiares, pero houbo unha declaración que me deixou pasmado. Unha desas típicas de orgullo nacional. Sen medo aparente, con... cojones.
“Estoy contento porque va a luchar por la patria”, dixo un dos familiares. Moi típico. ¿Por que patria vai loitar? Supoño que pola do Líbano, porque é a que teñen que intentar pacificar e axudar no seu desenvolvemento. ¿Ou é que viaxa para salvar a España de non sei quen?
Declaracións como esta, tan habituais, son as que seguen amosando a parte máis rancia dos exércitos, se é que hai algunha parte que non o sexa... Mellor pensado, si que a hai. A de centos de inmigrantes que ingresan nas forzas armadas para gañar uns cartos que lle son difíciles de conseguir doutro xeito. ¿A que patria van salvar eles? As patrias non merecen nunca darlles todo, pero quen si o merece é a humanidade e a xente, o que, por outra parte, sería beneficio para todas os países, nacións ou pobos que eles queiran. Empecen cambiando os seus lemas nos cuarteis. ¿“Todo por la patria”?. Non, “¡Todo por la humanidad!”.