28.9.07

Paciencia

A afección sempre ten a razón. O que paga, manda. A bancada deportivista leva dous anos aturando un pésimo espectáculo. Con Caparrós, malia uns dignos resultados, o fútbol de toque marchou. Con Lotina, agás ante o Betis, o xogo non mellora.
A paciencia esgotouse para unha boa parte duns seareiros que asumiron, de xeito exemplar, o paso da Champions á parte media da clasificación.
Sergio, quizais por ser o representante daquela herdanza histórica, leva todos os paus. E el tamén perdeu a paciencia. Certo que non rende coma nos mellores tempos, pera a culpa non é toda súa. O mellor, para ambas as dúas partes, sería esperar. Un, que espere e medite antes de botar a lingua a pacer. A xente, por que non?, que agarde ao final do partido para asubiar.*

Tamén en www.l-v.es

24.9.07

Educación... para todos

E dálle coa Educación para a Cidadanía. Agora, o presidente da Comunitat Valenciana propón que no seu territorio a materia se imparta en inglés. ¿Ironía, retranca, demagoxia? Todo xunto. “Así, los niños no entenderán y no podrán ser influidos por el adoctrinamiento del régimen de ZP”, pensará. Algo de razón ten. Se é enteiramente en inglés, non se enterarán de moito. Tampouco el se enteraría, ¿non? Nin Zapatero, nin Aznar, nin Felipe González, nin Touriño, nin... Si, é así de triste. Milleiros de mozos españois marchan cada ano a aprender inglés como poden. Traballando horas detrás dunha barra ou onde lles deixan. Todo por acadar, polo menos, un nivel básico que non teñen ningún dos analfabetos (si, analfabetos en inglés) que nos gobernan. Agora ben, o PP séguese preocupando pola perigosa Educación para a Cidadanía mentres os seus van a colexios privados a ser adoctrinados pola Igrexa e a relixión. En castellano, por supuesto.

20.9.07

Selecciones

Dice Eduardo Galeano en su obra El fútbol a sol y sombra que no entiende como Gales o Escocia tienen su propia selección de fútbol, mientras "en España, con múltiples nacionalidades, no puede haber más equipos". El escritor uruguayo, poco sospechoso de separatista, independentista o radical, expresa una inquietud que vuelve a la actualidad tras la famosa guerra de camisetas en el Congreso.
Ridícula puesta en escena de este conflicto, pero muy efectiva si lo que se quería era sacudir los "sentimientos" de los que hablaron los diputados nacionalistas. Difícil de entender para quien siempre sintió una camiseta –la roja- como suya, pero mucho más fácil para el que no se emociona con ella. Para el que no lo hace al menos con esa afición que insiste en animar a su equipo con capotes, trajes de luces, castañuelas y bombos. Para quien no comprende a aquellos que en su intención de animar a su equipo favorito lucen banderas españolas en un partido de la Liga española contra un equipo español (¡cómo alucinan los extranjeros cuando se dan cuenta!).
Es tan simple como eso: sentimiento. Perdonen, pero hay quien no puede emocionarse ni identificarse con la selección española, pero sí se emociona con su propio himno, sus propios colores… Eso no impide, sin embargo, que uno se alegre cantidad de veces de las victorias de la selección española, más viendo el comportamiento ejemplar del baloncesto o el balonmano. Pero es diferente. No es lo mismo. No saldría a celebrarlo. Impresiona, alegra, pero no emociona.
PP y PSOE, tan separados últimamente en todo, se unen ahora para evitar una modificación de la Ley del Deporte que posibilitaría la creación de selecciones autonómicas oficiales. Se equivocan. Escocia o Gales, con una autonomía politica infinitamente menor a la de Euskadi, Cataluña o Galicia, siempre han tenido sus propias selecciones nacionales. Eso sí, nadie duda de que Escocia o Gales sean una nación pese a que dependen de la Reina de Inglaterra y tienen escasa capacidad de decisión más allá de Westminster. Pero juegan al fútbol y al rugby. Son alguien, están representados.
Y no me vengan con disculpas. ¿Que si Cataluña, Euskadi o Galicia tendrían que tener liga propia? Tres equipos de Gales compiten en la liga inglesa y hace años que sueñan con organizar una competición británica incluyendo al Celtic y al Rangers.¿Qué sólo se pueden aceptar selecciones cuyos estados son reconocidos por el Comité Olímpico Internacional? El Reino Unido compite bajo una misma bandera en los Juegos.
Y es que Escocia y Gales son un equipo, y en consecuencia, un país, una nación. Nadie lo niega. El fútbol es así. Crea fronteras. Piénsenlo. El fútbol, como el circo para los romanos, es evasión para el pueblo. Mientras canten y griten en el estadio no les darán tanto la vara en el Congreso. Piénsenlo. A lo mejor, lo que ustedes niegan es parte de la solución. A lo mejor, el separatismo deportivo supone mayor unión politica. El fútbol hace milagros.

*En castellano, para mi fiel lectora Aidutxi, para que no se pierda ni un mínimo detalle.

11.9.07

Canteira

Aqueles que admiramos as crónicas de Santiago Segurola e a súa sabedoría futbolística non podemos deixar de ler os seus comentarios semanais. Unha vez máis, o xornalista sorpréndenos con algunha das súas respostas. Houbo unha que debería facer reflexionar a máis dun. Preguntado sobre cal cría que era o mellor xogador español de todos os tempos, o ex de El País nomea varios en primeiro termo: Luis Suárez, Amancio, Pirri, Iribar, Hierro e Raúl. Ademais, inclúe algúns máis polos que recoñece "debilidade": Guardiola, Míchel, Gordillo, Fran, Guti, Goikoetxea. Reparan nalgo especial? Si, os dous primeiros que cita son coruñeses. Un criado na rúa da Torre, o único español Balón de Ouro e esquecido en España pero elevado a condición de mito en Italia ("Luisito, grande!", dixo un seareiro do Atalanta durante o último Teresa Herrera cando se lle lembrou que era natural da Coruña). O outro, dos Mallos. Entre as debilidades de Segurola aparece Fran, outro grande que con máis carácter sería sen dúbida o mellor interior esquerdo de Europa na súa época.
Si, "para gustos, colores", pero de once futbolistas citados, dous son coruñeses, un de Ribeira, todos galegos e os tres criados no Deportivo. O club herculino volve coidar a canteira logo de anos de esquecemento. O seu último produto, Rochela, un central que vai camiño de instalarse na defensa herculina... Se é que non o levan antes. Polo momento, ningún canteirán permanece no plantel do Dépor e para presumir de galegos hai que facer malabarismos coa orixe de Barragán ou Pablo Álvarez. Unha mágoa.