21.6.07

Unha Liga de cu

Non podía ser doutro xeito. O gol de Diarra que lle deu a Liga ao Real Madrid é unha metáfora perfecta do que foi o campionato. Marcou o de Malí, criticado a partes iguais con Emerson como símbolo do fútbol tacaño de Capello. Rematou de cabeza, ¡como ía ser! E a pelota acabou entrando na portería tras dar no cu dun tal Bassinas (aforro comentarios e xogos de palabras). Porque este Madrid tiña que gañar o título de cu, na honra de Capello, que non sei se ten unha flor no ídem ou un ramo enteiro.
O Barça despistouse, o Sevilla ambicionou demasiado e o gran criticado acabou apagando as queixas que tanto se escoitaron desde o seu propio bando. Que máis dá agora se Guti e Gago empezaron no banco ante o Mallorca? Que máis dá o fútbol patético? Gañou, malia empatar a puntos, e listo. O fútbol é así, que diría o outro.
Pero algo pasa neste mundo cando os Quiques, Caparrós e Capellos acaban sendo os grandes triunfadores. Paixón polas cores. Mérito de sudoración. Espectáculo: cero.
E menos mal que queda a paixón. A afección, os seareiros. Ese é o maior espectáculo dalgúns equipos. Coma no Athletic. Un exemplo. Enchen o campo unha e outra vez malia o que teñen que aturar. Animan como poucos e agardan o asubío final do último partido para protestar. Inimitables. Outros baleiran o estadio toda a tempada e só o enchen ao final entre agasallos e prezos ridículos na busca dun milagre. Igual esa é a clave para recuperar o fútbol. Prezos populares, agasallos e festa porque, ao final, o espectáculo e a única verdade do fútbol están na xente... agás nalgúns casos. O Deportivo gañou a súa primeira Liga en 94 anos e a cidade saíu en masa á rúa. Disque había trescentas mil persoas pola Coruña, e non se lembra nin un só incidente grave. O Madrid gaña o seu trixésimo título ligueiro e hai máis de cen feridos e unha chea de detidos. Non quero pensar como lle chamarían a iso se sucedese no País Vasco. “Es que el fútbol es así”, dirán agora.

12.6.07

Sen Casa, sen Lubre


É impagable ter unha barra onde apoiarte. Si, como un ombro no que buscas consolo. É único ter de man un bar no que sabes que sempre atoparás conversa, discusión, amigos... Hai quen sae da casa por non estar nela, pero hai tamén quen busca fóra un fogar no que poder meter tantos amigos. A Cova ou a Casa da Lubre son, desde hai tempo, dous deses lugares. Únicos e complementarios.
Desde o vindeiro 28, xa só nos quedará unha desas casas okupas, unha desas barras cómplices. Porque ás veces un pensa que o mármore pode amoldarse ao teu brazo nalgúns locais. Como na Lubre. Perderemos ese recuncho reservado pero, ao mesmo tempo, perderemos tamén moitas reflexións, moitas parvadas, moitas risas, ilusións, cabreos... O falar non ten cancelas. Preto de Xulio e Tere, Rodrigo, Pesqui, Álex, Pedriño... Non había muro que parase tanto parolar entre nós.
Non buscabamos boureo nin festa no noso recuncho. Buscabamos afinidade, confianza: unha casa. Porque esa é tamén unha das nosas Casas, e tamén a nosa Lubre, un deses montes máxicos onde as palabras se fixeron eternas. Ai... se as paredes falasen. Falarían abondo... e calarían outro tanto. Buscaremos outro recuncho, pero ningún coma ese. Seguro. Foi unha mágoa non descubrilo moito antes. Grazas!

6.6.07

Metralla



Meu avó morreu con anacos de metralla dentro do seu corpo. Marchou xa hai tempo cun cento de contos por parolar daquela guerra infame que o marcou a el e a tantos outros. A súa historia é unha desas que nunca saíron á luz, pero que eu tiven o privilexio de escoitar cando a miña con(s)ciencia política era nula aínda.
A súa non é a historia dun miliciano heroico, romántico ou utópico en loita contra o fascismo. A súa é a historia dun home obrigado a loitar dun bando (o franquista) do que pouco sabía, e logo de que o subiran nun camión de falanxistas armados con tan só 17 anos. A súa historia é a dun ser humano, humano con letras maiúsculas, que non quería nin tiña valor para matar.
"Facía como que apuntaba, pero nunca disparaba ás persoas", contábame. E nunha desas batallas nas que se vía obrigado a participar, meu avó seguía disimulando, disparando ao aire e evitando alcanzar un home que, como dicía, "podía ser calquera amigo". Dunha vez tivo diante a un deses inimigos impostos. Meu avó non disparou e viu como unha granada estoupaba aos seus pés. Feriuno gravemente, pero foi un alivio. Nunca máis tivo que coller un fusil naquela guerra. Pasou meses na enfermaría escribindo o seu diario e agochando cartas que chegaban do outro bando… Pero esa é outra historia que xa contarei. Unha máis das que me falou e das moitas que levou consigo… E canda a metralla.